کاهش آسیب‌ پذیری زلزله و خطر آتش‌سوزی در خوابگاه‌های دانشجویی

بروز خسارات جانی و مالی در اثر سوانح طبیعی و انسان‌ساخت از جمله زلزله و آتش‌سوزی چندان غیرمعمول نیست. در این میان برخی ساختمان‌ها با توجه به ویژگی‌هایی از جمله تعدد طبقات و افراد ساکن، آسیب‌پذیری بالاتری در مقابل این سوانح دارند. خوابگاه‌های دانشجویی علاوه بر موارد مطرح شده، به علت نداشتن آمادگی و آگاهی ساکنین (دانشجویان و کارکنان) از روش‌های مواجهه با سانحه و نیز آسیب‌پذیری بالای غیرسازه‌ای این ساختمان‌ها، در مجموع بسیار آسیب‌پذیرند. در پژوهش حاضر، خوابگاه متأهلین دانشگاه شهید ‌بهشتی انتخاب شد و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی از نوع پیمایشی و به‌کارگیری روش‌های آمار توصیفی و استنباطی و نیز با استناد بر چهارچوب‌های نظری مدیریت بحران، ابتدا آسیب‌پذیری‌های موجود در ابعاد سازمانی، تشکیلاتی و غیرسازه‌ای شناخته شد، سپس بر اساس یافته‌های حاصل از مشاهدات، پرسشنامه‌ها و مصاحبه‌ها، سیستم فرماندهی سانحه بررسی شد و راهکار‌هایی جهت کاهش خطر در ابعاد تشکیلاتی و غیرسازه‌ای و نیز پیشنهاداتی جهت ایجاد آمادگی در مقابل سانحه ارائه گردید. انطباق چارت سازمانی خوابگاه با نمودار سامانه‌ی فرماندهی سانحه، انجام مانور و ترویج فرهنگ ایمنی، ارائه‌ی نقشه‌های تخلیه‌ی اضطراری و راهکارهایی جهت کاهش آسیب‌پذیری اجزای غیرسازه‌ای از جمله تمهیدات پیشنهادی هستند.